GRYPSY Z PLATFOSTANU (379) – Kres

Tagi

"gruba kreska", Archiktedra Św. Jana, Balcerowicz, Bośnia i Hercegowina, bp Kaczmarek, Dolny Śląsk, Dzwon Zygmunt, gruba linia, III RP, Jaruzelski, kard. Nycz, Katedra Wawelska, Kerry, Komorowski, Konstytucja, Laski, Mazowiecki, ONZ, opolskie, Peru, Polska, PRL, Rzeczpospolita, Rzplita, Tymiński, UD, USA, UW, Warszawa, Watykan, Wrocław, Wrocławski Tygodnik Katolicki

Pochowano Mazowieckiego Tadeusza ostatniego premiera PRL i pierwszego III RP. Urząd sprawował niecałe 1,5 roku. W exposé zastosował chwyt retoryczny w postaci określenia „gruba linia”, który następnie przekręcono na „gruba kreska”. Komuniści odetchnęli. Autor tłumaczył później, że co innego miał na myśli. Cóż z tego skoro wszyscy zrozumieli to inaczej a to było zbrodniczo decydujące. Do dzisiaj Rzeczpospolita ponosi z tego tytułu dramatyczne konsekwencje. W wyborach prezydenckich poniósł spektakularną klęskę, gdyż przegrał nawet z przybyszem z Peru (Tymiński), przez co nie wszedł do II rundy. Potem już nigdy nie zasiądzie w ławach rządowych. Był przewodniczącym najpierw UW później UD. Podziękowano mu jednak za kierowanie partią, gdyż ‚przyjaciele’ wybrali neokomunistę Balcerowicza Leszka na swojego szefa. Przyłożył rękę do powstania fatalniej, skompilowanej przez neokomunistów konstytucji, pod której rządami znajduje się Polska do dzisiaj.

W pewnym momencie sam odszedł z założonej przez siebie partii. Działał w strukturach międzynarodowych. Był wysłannikiem ONZ do Bośni i Hercegowiny. O ocenę jakości jego misji można spytać najbardziej zainteresowanych. Nie będzie ona delikatnie mówiąc imponująca. Oj podziękowali by obywatele tego państwa za pomoc, podziękowaliby MT jak nie wiem co. Po zalogowaniu się na stanowisko prezydenta „Jezus” Maria Karol Bronisława, zmarły został wraz z Wolski-Jaruzelskim Wojciechem Witoldem jego doradcą. Rzeczą zdumiewającą jest, że wszystkie te funkcje i obowiązki pełnił człowiek posiadający jedynie wykształcenie średnie, a więc tylko maturę.

Pogrzeb państwowy urządzono Mazowieckiemu Tadeuszowi w niedzielę. W tym dniu nie odprawia się w świątyniach katolickich mszy pogrzebowych. Jeżeli już to w kaplicach cmentarnych. Na katolickim cmentarzu leśnym w Laskach nie ma jednak takiej kaplicy. Decyzję o odprawieniu stosownej mszy w Archikatedrze Św. Jana w Warszawie, musiał zatem podjąć kard. Kazimierz Nycz, co też uczynił. Hierarcha ten zrobił już wiele dla neokomunistycznej władzy w Polsce i zapewne tę linię będzie kontynuował. Mowę pogrzebową też wygłosił w stylu delikatnie mówiąc zdumiewającym, który może uwłaczać kościołowi. Co bowiem będzie gdy bp. Czesław Kaczmarek zostanie z nadania Watykanu błogosławionym, podczas gdy to Mazowiecki Tadeusz oszkalował duchownego w artykule zamieszczonym we Wrocławskim Tygodniku Katolickim, przyczyniając się do niewymownych cierpień niewinnego. W rezultacie zbrodniczych przesłuchań i szykan w więzieniu, kontynuowanych po wyjściu z niego, biskup stracił zdrowie, co zdecydowało o jego przedwczesnej śmierci.

Cmentarz w Laskach odwiedził, oddając tym samym hołd Mazowieckiemu Tadeuszowi przebywający aktualnie w Rzeczpospolitej sekretarz stanu USA John Forbes Kerry. Los zrządził, że pochodzący z rodziny wywodzącej się z Dolnego Śląska (Opolskie) polityk amerykański odwiedził grób człowieka, który swoją działalność polegającą na służeniu komunistom, rozpoczynał również w tym samym regionie Polski (Wrocław), i że obaj to synowie narodu wybranego.

PS. Nie przypadkiem mszę żałobną odprawiono w tym samym miejscu, w którym odbywają się 10 każdego miesiąca liturgie za poległych w tragedii smoleńskiej ze śp. Prezydentem Lechem Kaczyńskim jako pierwszym obywatelem Rzplitej. Podobnie jest z uruchomieniem Dzwonu Zygmunt, a więc włączeniu w uroczystości pogrzebowe MT Katedry Wawelskiej. Wszystko to na zasadzie konkurencji, jaką neokomuniści zafundowali narodowi, w stosunku do tego jak on sam uczcił parę prezydencką. Tego ostatniego nie mogą neokomuniści znieść do dzisiaj.

Reklamy

GRYPSY Z PLATFOSTANU (195) – Wbrew

Tagi

czerwonoarmiejcy, Gomułka, II Rzeczpospolita, Katedra Wawelska, Pałac Kultury i Nauki, Praga, Radzymin, Rosja, Sikorski, Sowiety, Stalin, Warszawa

Jaka jest natura III Rzeczpospolitej? Żeby móc ujrzeć rzecz choćby w jakimś jej przejawie, trzeba dobrać odpowiednią miarę, która daną rzeczywistość wiarygodnie scharakteryzuje. Dopiero wtedy możliwa jest należyta ocena natury rzeczy. Jak wiadomo w centrum Warszawy, jak sękaty patyk w g….. tkwi od 1955 roku tzw. dar Sowietów dla naszej Stolicy i kraju „Pałac Kultury i Nauki im. Stalina”. Budowla co do stylu i charakteru będąca kuriozum architektonicznym, zajmuje ogromny teren w centrum miasta i zamiast dostarczać dochodu, stanowi finansowe obciążenie. Już tow. Wiesław wyrażał o pałacu negatywną opinię, podając go jako przykład absurdalnych kosztów użytkowania, rodzących permanentną niegospodarność. Tymczasem  jedno jedyne co mądrego wypowiedział Radosław Tomasz Sikorski w swych politycznych dywagacjach, to postulat rozebrania tego kukułczego jaja, podrzuconego Warszawie przez Sowiety. Tak się nie stało, gdyż idea zniewalania Polski, tym razem przez mutację Rosji i Sowietów w jednym, a więc przez Ruso-Sowiety –  jest nadal w zastosowaniu. Jak jest żywa niech świadczy to, co buduje się wokół pałacu, a co jest od niego dużo niższe. Dlaczego? W tym najkosztowniejszym miejscu Warszawy nie wydaje się zezwoleń na budowle wyższe od pałacu, aby go nie przysłonić. W ten sposób panorama miasta,  z którego miejsca nie patrzeć, dostarcza właściwie nieskrępowanego widoku na ten idiotyczny budynek. Tak jak z Pałacem Kultury i Nauki  postępują władze ze wszystkimi przejawami zniewolenia naszego kraju, przez ruso-sowietyckiego okupanta. Choćby zabiegi „bufetowej” wokół monumentu poświęconego armii czerwonej na warszawskiej Pradze, czy wręcz zdradzieckie doprowadzenie do przekształcenia grobu poległych w 1920 r. bolszewickich najeźdźców, w pomnik czerwonoarmiejców w Radzyminie. W ten sposób ludzie, którzy dzisiaj Polską rządzą z nadania agentury, wystawiają sobie  nie budzące wątpliwości świadectwo, czyimi interesami się kierują zawiadując Polską. I pomyśleć, że u zarania II Rzeczpospolitej ważnym krokiem manifestującym suwerenność państwa, było rozebranie  spektakularnych budowli, jakie zaborcy wystawili na naszych zagrabionych przez siebie ziemiach. Materiał z każdego z najważniejszych  miejsc we wszystkich trzech zaborach, posłużył do wzniesienia monumentalnego zwieńczenia podziemnego wyjścia z Katedry Wawelskiej. W tym względzie, a więc w propaństwowym myśleniu, nie dorośliśmy naszym z początku XX wieku przodkom do pięt.

GRYPSY Z PLATFOSTANU (187) – Kęsim-Kęsim

Tagi

dintojra, Katedra Wawelska, Krypta Srebrnych Dzwonów, Naród, państwo, PO, Polska, Tusk, śp. para prezydencka

Zakulisowa dintojra trwa. Nie wiadomo tylko czy jest odpowiedzią na nowe rozdanie, po przejściu Polski w planowany przez Tuska stan wegetatywny. Czy też wywołało ją spietranie się rządzących i agentury, na skutek mocnego oddolnego tąpnięcia. W pierwszym przypadku chodziłoby o oderwanie jak największego kawałka z postawu sukna,  jak władze, agentura i (P)aczka (O)bwiesiów traktują Polskę. W drugim na zasadzie ostatniej szansy, wzmożone ograbianie kraju, a nade wszystko przygotowanie bagna pod wydarzenia rozliczeniowe, jakie z pewnością nastąpią w przypadku usunięcia tego najdalej po 1989 roku zaawansowanego w niszczeniu kraju, katolicyzmu i polskości agenturalnego rządu. Aktualnie ma miejsce walka o decyzje, kto zostanie rzuconym na żer kozłem ofiarnym, a kto  będzie się mógł wymigać od odpowiedzialności, po utracie przez nasiedki-stukaczki bezpośredniej władzy. Najciekawsze jest to, że spietranie się tego towarzystwa jest na tyle duże, że w swojej masie tracą oni głowę, popełniając błędy kardynalne, wymagające następnie stosowania metod nadzwyczajnych, co nie przynosi jednak pożądanych skutków. Sprawy powoli wymykają się władzy spod kontroli, lecz perspektywa odpowiedzialności za zbrodnie jakich się ona dopuściła sprawując ponad 4 lata  w Polsce rządy, spędza jej sen z oczu. A tych łajdackich czynów jest tak dużo, że może zakręcić się w głowie. Symbolem tego wszystkiego, co miało i co ma niestety w dalszym ciągu w Polsce miejsce, jest sarkofag śp. pary prezydenckiej, znajdujący się przy wejściu do Krypty Srebrnych Dzwonów w Katedrze Wawelskiej, a więc w miejscu historycznym. Jeżeli Polskę, mimo próby  unicestwienia jej ducha przez Tuska i kompanię, stać będzie na wyciągnięcie konsekwencji wobec winnych śmierci wielu niewinnych, to jako suwerenny Naród i Państwo przeżyjemy. Jeżeli natomiast w stosunkowo krótkim czasie nie rozliczymy odpowiedzialnych za tę zbrodnię, znaczyć to będzie, że jako naród i państwo niewarci jesteśmy złamanego szeląga. Rachunek jest zatem prosty albo, albo.