„To przez Pana to wszystko” powiedziała Maria Antonina Josefa Johanna von Österreich – arcyksiężniczka austriacka, Królowa Francji do niejakiego Rousseau – dyrygenta dworskiej kapeli – na widok tłumu wyjącego pod Pałacem Tuileries. Oświecenie przygotowało przesłanki katastrofy i schodziło ze sceny. Za chwilę miała się zacząć Wielka Rewolucja Francuska – programowa rzeź – która do dzisiaj odbija się ludziom czkawką, po wszystkich zakamarkach Ziemi. Od tego czasu polityka eksterminacji, staje się standardem stosowanym nader chętnie przez zbrodniarzy lewicowego autoramentu. I pomyśleć, że wszystko mogło być inaczej lecz w kwietniu 1791 roku zmarł Honoré Gabriel Riqueti de Mirabeau. Wypijał ogromne ilości wina i kochał się bez pamięci lecz i bez wzajemności w Marii Antoninie, która go nie znosiła. Dla niej stanął na czele rewolucji, by się z nim liczono i by stać się dla królowej oparciem. Mając niebywały mir u ludu zamierzał doprowadzić Francję do Monarchii Konstytucyjnej. Nie zdążył ku nieszczęściu swojej ojczyzny, rodziny królewskiej i całego świata. Kto stworzył podwaliny do tragedii trapiącej ludzi po dziś dzień (m.in: Korea Płn., Kuba, Wenezuela, Wietnam, Chiny, w 1/2 Ruso-Sowiety i satelici)? Oto ci wynalazcy.
Jean-Jacques Rousseau – Szwajcar (teoretyk), najpierw protestant później katolik, z kolei znowu protestant (kalwinizm). Wychowywany przez ojca i bez matki, która zmarła przy jego porodzie. Oddany do innego domu zostaje najpierw adoptowany, a później uczyniony kochankiem przez przybraną matkę. Złodziej i ekshibicjonista. Ojciec pięciorga dzieci, których imion nie poznał, i których się pozbył przekazując do przytułku twierdząc, że państwo lepiej wywiązuje się z obowiązków wychowawczych niż rodzina. Parał się rzeczami przeróżnymi. Był lokajem, guwernerem, kopistą nut, muzykiem, kompozytorem, filozofem, teoretykiem wychowania, zielarzem i pisarzem o zacięciu politycznym. Był chorobliwie drażliwy i nie uznawał pracy zarobkowej – lansował próżniactwo. Zło upatrywał w cywilizacji, zwalczał prawo własności, ustrój monarchistyczny i teatr siedlisko szkodliwości i niemoralności. Postulował zniesienie nierówności społecznych i dawał ludowi prawo do przeprowadzenia rewolucji. Za właściwe uznawał państwo demokratyczno-totalitarne. Z góry delegitymizował wszystkie inne ustroje. Wzywał do ogólnoświatowej rewolucji. Nie uznawał za rzecz właściwą istnienia parlamentu. Samego siebie uważał za chodzącą cnotę. Zmarł w 1778 roku, a w 1794 rewolucjoniści, tak jak on złodzieje, gdyż hasło „Wolność, Równość, Braterstwo” ukradli piratom, umieścili go w Panteonie, gdyż dla lewicowców czyli jakobinów, protoplastów socjalistów stał się on głównym ideologiem.
Maximilien Marie Isidore de Robespierre – Francuz (praktyk), który jako dziecko stracił matkę, a następnie został porzucony przez ojca, który uciekł z kraju, pozostawiając dzieci (czworo) pod opieką rodziny swej zmarłej żony. Deista, miłośnik twórczości Rousseau. Mimo to uzyskał wsparcie biskupa Arras, dzięki czemu i pilnemu uczeniu się, ukończył studia prawnicze i został adwokatem. Oprócz uprawiania zawodu zajmował się pisaniem wierszy i rozpraw z etyki prawa. Po wyborze na deputowanego reprezentował poglądy lewicowe. Wygłaszał mowy przeciwko królewskiemu prawu weta i karze śmierci. Nie przeszkodziło mu to później, wygłosić podobnej mowy, ale za skazaniem króla na tąż karę. Po wejściu do Komitetu Ocalenia Publicznego został dyktatorem i głównym ideologiem polityki terroru. Wprowadził stałe maksymalne ceny i płace, a także ustawę o spekulantach. Dodatkowo opodatkowano bogatych obywateli. Chłopom sprzedano ziemię odebraną Kościołowi. Wprowadzono kult rozumu, ojczyzny i Istoty Najwyższej, cywilne śluby oraz pogrzeby. Twierdził, że amnestia oznacza kontrrewolucję, a rząd w rewolucji jest despotyzmem wolności przeciwko tyranii. Uważał, że terror jest sprawiedliwością, choć niezwłoczną srogą i nieugiętą. Jest również konsekwencją ogólnej zasady, jaką jest demokracja dostosowana do najpilniejszych potrzeb państwa. Robespierre nie brał łapówek, o pieniądze nie dbał, od kobiet stronił, nie pił, nie palił, nie objadał się, nie grał w karty. Zginął, bez sądu zgilotynowany w 1794 roku.
Karl Heinrich Marx – Niemiec pochodzenia żydowskiego. Wychowany m.in. w kulcie Rousseau w rodzinie rabinistycznej, która przeszła na kalwinizm. Na studiach stał się lewicowym heglistą, którego filozofię traktował jako rewolucyjną i ateistyczną. W tym czasie sam był deistą. Po doświadczeniach zdobytych w kierowaniu opozycyjną Gazetą Reńską dochodzi do materializmu, a odchodzi od demokratyzmu na rzecz komunizmu (socjalizm proletariacki). Wkrótce po tym staje się rewolucjonistą-internacjonalistą. Lansuje tzw. humanizm socjalistyczny. Wspólnie z Engelsem tworzy tezy materializmu historycznego (materializm + darwinizm + pozytywizm + naturalizm + heglizm). Zostaje członkiem Związku Komunistów, w którego tworzenie aktywnie się zaangażował. Współtworzy Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników – I Międzynarodówkę. Marxa uważa się za założyciela tzw. socjalizmu naukowego. W ekonomii formułuje koncepcję wyzysku i przewiduje zaostrzające się kryzysy, tworząc teorię katastrof. Potępiał wszystkie reformy socjalne, uważając, że przedłuża to tylko nieuchronną agonię systemu kapitalistycznego. Uważał, że najlepszym rozwiązaniem jest zupełne zniszczenie tego systemu w drodze rewolucji, a następnie dla utrzymania powstałego w ten sposób systemu socjalistycznego, wprowadzenie dyktatury proletariatu. Większość życia Marx choruje na ropne zapalenie skóry – czyraki. Wiąże się to z bólem i niemiłymi doznaniami zapachowymi jego i jego otoczenia. Pewnego razu oświadczył – „…za moje cierpienia ja wam pokażę”. Dotrzymał słowa. Cała jego działalność to wynik zaniżonej samooceny spowodowanej chorobą i chęci jej skompensowania w sposób, który wpłynie na miliony. Umarł w 1883 roku.
PS. Jedynym „milionerem” nieco późniejszych czasów, który mógł konkurować z Marxem o palmę pierwszeństwa w dziele rozległości wpływu na ludzi, i którego twórczość w przeciwieństwie do niego wytrzymała próbę czasu, był niepozorny wiedeńczyk o nazwisku Freud. Psychoanaliza zmieniła życie i sytuację milionów na całym świecie. Była rewolucją w głowach i bez upływu krwi. Ale do tego zdolna jest, nie licząc Boga tylko nauka, gdyż ona jest również prawdą, choć może niepełną – inaczej by nie działała.
——-
Neokomuniści działający dzisiaj w świecie, bynajmniej nie wyrzekli się swoich ideałów zafundowanych na działalności trzech scharakteryzowanych wyżej „miłośników ludzkości”. Przycupnęli jedynie na chwilę, by w stosownym momencie zacząć praktycznie realizować, co prawda w zmienionej formie ale jednak, swój nowy socjalizm (w Polsce np. działają w „Krytyce Politycznej”). W naszym kraju jest to również SLD wraz z przyległościami, po części także PO. Ci, którzy się w tych partiach wybili, podobnie jak ich rodzice, mieli często dzieciństwo zbliżone do opisanych wyżej osób i nigdy się nie wyrzekli działalności, którą pojmowali i pojmują jako misja pracy, nad wprowadzeniem w życie społeczne tego co nieuchronne i postępowe, a więc socjalizmu. Jeżeli nie dopilnujemy, aby zapewnić naszym dzieciom godziwych warunków życia i rozwoju, przygotujemy tym samym armię nowych frustratów, a więc kandydatów na działaczy neokomunistycznych, konsekwentnie dążących do rewolucji i rozlewu krwi. Jedynym lekarstwem, aby do tego nie dopuścić jest miłość. Kochajmy naszych milusińskich by były szczęśliwe, a parafrazując słowa księdza Twardowskiego – śpieszmy się kochać dzieci, tak szybko dorośleją. To wystarczy.
Twórczość wpisana w trójkąt (Szwajcaria – Francja – Niemcy) Rousseau, Robespierre, Marx, stworzyła masę krytyczną, która na całego eksplodowała w 1917 roku i odbija się ludzkości czkawką, aż do dziś. Ku dalszemu nieszczęściu wspólnoty międzynarodowej, także wszystkie te lata od wybuchu Rewolucji Październikowej objął praktycznie swoimi wpływami inny, przemieszczony na wschód Euro-Azji trójkąt praktyko-teoretyków socjalizmu* (Rosja-Sowiety) Lenin, (Niemcy) Hitler, (Gruzja-Sowiety) Stalin. O skutkach tego zagospodarowania w kontekście działającej pod nowymi szyldami także w Polsce neokomuny – może przy następnej okazji.
———-
* Pominięto działalność Mao Tse-tunga, która została wylansowana w Azji i w Afryce.